สปอยล์ Eve ตอนที่ 16

ยุนกยอมปลอบใจราเอลเมื่อเห็นเธอตกใจตื่นเพราะฝันร้ายว่าเขาตาย ในคืนนั้นทั้งคู่ปรับความเข้าใจและบอกสิ่งที่ตนเองต้องการซึ่งมันไม่ได้ยากเย็นอะไร ยุนกยอมต้องการรักคนที่เขาอยากจะรักตลอดไป ในขณะที่ราเอลไม่อยากมีความรู้สึกโกรธแค้นและต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบ เธอชวนเขากลับโซลเพื่อเริ่มต้นทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการและลืมอดีตให้หมด

คิมจองชอลที่เพิ่งไปถึงและซุ่มดูคนทั้งสอง เขารีบโทรบอกโซราให้ล่อยุนกยอมออกไปข้างนอกเพื่อที่เขาจะได้กำจัดราเอล โซราจอดรถอยู่บริเวณนั้นจึงโทรบอกยุนกยอมว่าดาบีหายตัวไป เขาจึงรีบออกมาหาเธอและบอกให้ราเอลรออยู่ที่บ้านพัก โซราโทรกำชับเลขาไม่ให้ดาบีรับสายจากพ่อจนกว่าเธอจะติดต่อกลับไป

ยุนกยอมออกมาข้างนอกแต่ไม่สามารถโทรติดต่อดาบีหรือโซราได้อีก เมื่อเห็นไฟฟ้าในบ้านดับ เขาจึงรีบกลับเข้าไปเพราะเป็นห่วงราเอลและฆ่าคิมจองชอลที่กำลังทำร้ายราเอลอยู่ ยุนกยอมเข้าใจความรู้สึกของราเอลที่จมอยู่กับความเจ็บปวดและความแค้น แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่อาจทำร้ายหรือฆ่าใครได้ เขาขอให้เธอเป็นตัวของตัวเองและใช้ชีวิตต่อไปเพราะเขาต้องการมอบตัว ราเอลหมดสติไปเพราะฤทธิยานอนหลับที่ยุนกยอมผสมน้ำให้เธอดื่มก่อนหน้านี้

ยุนกยอมโทรบอกอึนพยองให้มาที่บ้านพักในตอนเช้าและฝากดูแลราเอลที่กำลังหลับ เพราะเขาไม่ต้องการให้เธอเห็นขณะที่เขาถูกจับ โซราที่ซุ่มอยู่บริเวณนั้นจึงเห็นอึนพยองและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มารับศพของคิมจองชอล ขณะที่ทนายคิมโทรแจ้งเธอว่าการฟ้องหย่าสำเร็จเรียบร้อยและเธอจะต้องย้ายออกจากบ้านซึ่งตกเป็นของยุนกยอม รวมทั้งการคืนหุ้นและสละสิทธิ์การเลี้ยงดูบุตรด้วย โซราหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติและจ้องเข้าไปในบ้านพักหลังนั้น

ราเอลถูกโซราปิดปากมัดมือและลักพาตัวไปในขณะที่เธอยังหมดสติ ยุนกยอมขับรถตามหาโซราจนเจอและขับไล่ตามและบอกให้โซราหยุดรถ เมื่อราเอลฟื้นขึ้นมาเธอพยายามแกะเชือกที่มัดมือเธอไว้ออก และล็อคคอโซราเพื่อให้จอดรถ จนกระทั่งรถเสียหลักและชนไหล่ทาง โซราใช้มีดแทงราเอลที่หัวเราะเยาะเย้ยว่าโซราไม่มีวันชนะเธอได้เพราะไม่เคยได้รับความรักจากใคร

ยุนกยอมและอึนพยองขับรถตามมาช่วยก่อนที่โซราจะแทงราเอลอีก อึนพยองพาราเอลออกมานอกรถ ยุนกยอมเห็นโซราอยู่ในอาการคุ้มคลั่งที่ต้องการฆ่าราเอล เขาจึงคิดว่าจะต้องจบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ยุนกยอมมองราเอลที่บาดเจ็บอยู่ ก่อนที่เขาจะขับรถพุ่งลงเหวไปพร้อมกับโซรา เขาสัมผัสแหวนแต่งงานที่นิ้ว ราเอลวิ่งตามและร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฮันพันโรกำลังทรมานจากการถูกขังลืมอยู่ในห้องใต้ดิน ซึ่งยังไม่มีใครพบเบาะแสเพราะคิดว่าเขาหลบหนีออกนอกประเทศไปแล้ว ราเอลฟื้นขึ้นมาหลังจากหมดสติไปสามวัน เธอร้องไห้ฟูมฟายเมื่อรู้ว่ายุนกยอมเสียชีวิตและฌาปนกิจไปแล้วตามที่ระบุในพินัยกรรม

มุนโดวานนำเอกสารการทุจริตทั้งหมดของฮันพันโรมอบให้อึนพยองและบอกว่าเขาไม่ได้ลงไปดูฮันพันโรที่ห้องขังสองอาทิตย์แล้วตามคำสั่งของโซรา ราเอลขอให้โดวานให้การในศาลตามความจริงทุกอย่างและชดใช้ความผิดของตัวเอง โดวานจึงขอไปเยี่ยมโซราที่รอดชีวิตจากอุบัติเหตุเป็นครั้งสุดท้าย

หมอไม่อนุญาตให้ฮันโซราไปให้การในศาลได้เพราะเธอมีอาการจิตเภทระยะแรกและสูญเสียความทรงจำทุกอย่าง และหากความทรงจำกลับคืนมา เธอก็อาจจะฆ่าตัวตายได้ ราเอลไปเยี่ยมโซราและให้เธอส่องกระจกดูใบหน้าตัวเองที่มีรอยแผลเป็นจากอุบัติเหตุ ราเอลขอให้โซราใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อใช้กรรมที่ตัวเองก่อรวมทั้งฆ่าสามีด้วยน้ำมือของตัวเอง โซราได้แต่กรีดร้องเพราะรับไม่ได้ที่เห็นใบหน้าตัวเองแบบนั้น

มุนโดวานให้การรับสารภาพทุกอย่าง ฮันพันโรเสียชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในห้องขังใต้ดิน ราเอลนำเงินที่ได้จากแอลวายกรุ๊ปชดเชยให้กับเหยื่อทุกคนและส่วนหนึ่งเธอได้จัดตั้งมูลนิธิเพื่อช่วยเหลือผู้คน

ราเอลเดินทางไปบัวโนสไอเรสพร้อมกับคู่มือการเต้นแทงโก้และเครื่องดนตรีแบนโดเนียนซึ่งเป็นตัวแทนของยุนกยอม เธอตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ จึงเล่นแบนโดเนียนเป็นครั้งสุดท้ายที่คลับแห่งหนึ่งซึ่งได้พบกับยุนกยอมเป็นครั้งแรก อึนพยองตัดสินใจลาออกจากตำแหน่งและเดินทางไปหาราเอลด้วยความคิดถึง