เปิดมาแค่ตอนแรกบอกว่าโคตรดี ทั้งนักแสดง เนื้อเรื่อง ปมเรื่อง
ภาพ แสง มุมกล้อง ยันเพลงประกอบ
เปิดเรื่องมาได้ดึงดูดน่าสนใจมากกับคาแรคเตอร์ของพระนางและกับการเล่าเรื่อง
ระหว่างนิทานกับชีวิตพระนาง ดึงดูดให้ชวนติดตามมากๆ

กับปมของนางเอกกับชีวิตครอบครัว ที่ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ลึกลับ
ยากจะเข้าถึง ภายนอกที่ดูแข็งกรด้างและเย็นชา

คังแทได้เจอมุนยองอีกครั้ง เธอที่มีดวงตาเหมือนคนที่เขาแอบชอบในวัยเด็ก
ซึ่งเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ผู้หญิงที่มีแววตาไร้ความอบอุ่น
เขาคอยติดตามเธอ จนกระทั่งเห็นเธอฉีกปีกผีเสื้อต่อหน้า เขาจึงวิ่งหนีไป

มุนยองถามเขาว่ากลัวผู้หญิงคนนั้นหรือไม่ แต่เขาตอบว่าชอบเธอ แม้จะไม่ใช่ความทรงจำที่ดีนักก็ตาม มุนยองจึงคิดว่าเขากำลังจีบเธอและบอกว่าความทรงจำที่ไม่ดี มักจะติดอยู่ในใจเสมอ..

-------------------------------------

มุนยองบอกคังแทว่าเธอมาหาเขาเพราะความคิดถึง นัมจูรีผ่านมาได้ยินพอดี มุนยองเขยิบเข้าไปใกล้เขาพร้อมทั้งชื่นชมในความหล่อเหลาซึ่งต่างจากวัยเด็ก คังแทแปลกใจว่าเธอเคยรู้จักเขามาก่อนหรือ แต่มุนยองบอกว่าค่อยๆ ทำความรู้จักกันไปก็ได้ พร้อมทั้งชวนเขาไปกินอาหารเช้าด้วยกัน คังแทอยากรู้ว่าเธอต้องการอะไรกันแน่ เขาพร้อมที่จะให้เพื่อแลกกับการที่เธอไม่ต้องมายุ่งกับเขาอีก มุนยองตอบว่าเธอต้องการ “เขา” เพราะความงดงาม ซึ่งยิ่งเห็นเธอก็ยิ่งอยากได้

ควอนกีโดถูกอุ้มลงจากเวทีปราศรัย ขณะที่มือยังถือไมค์และตะโกนร้องเพลง มุนยองถามคังแทว่าอยากไปเที่ยวเล่นที่ไหน แต่เขากลับบอกว่าเขาแค่ถามตัวเองเท่านั้น

ขณะที่ถกเถียงกันอยู่นั้น สมาชิกพรรคของ ส.ส.ควอนมันซู ก็เดินมาต่อว่ามุนยองและคังแท และขู่ว่าให้เตรียมรับมือให้ดี หากว่าท่าน ส.ส.เป็นอะไรไป นัมจูรีมาตามคังแทให้ไปหาควอนกีโด คังแทจึงบอกให้มุนยองรอเขาอยู่ตรงนี้ก่อน

หลังจากที่คังแทไปรับมุนยองแล้ว เขาพาเธอไปหาที่พักที่โมเต็ลเล็กๆ แห่งหนึ่ง
เมื่อรู้ว่ามุนยองออกมาโดยไม่พกกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ติดตัวมาด้วย คังแทจึงต่อว่าหากเขาไม่ไปรับเธอจะทำอย่างไร เธอบอกว่าก็คงจะเดินตากฝนไปทั้งคืน ทำให้คังแทโมโหและใส่อารมณ์กับเธอ มุนยองจึงย้อนถามคังแทบ้างว่าโมโหทำไม ร้อนใจทำไม เป็นห่วงเธอ หัวเสีย หรือว่าปวดใจ ขณะที่เดินเข้าประชิดตัวคังแท เธอจึงถามอีกว่าชอบเธอ และต้อนถามเขาต่างๆนานา คังแทพูดไม่ออกจึงตัดบทด้วยการขอเปิดห้องพัก แต่ว่าทั้งคู่ไม่มีเงินติดตัวเลยสุดท้ายเลยต้องพามุนยองไปพักกับเขา

พี่ซังแทเมาหลับอยู่ที่โซฟา เมื่อคังแทเดินเข้ามาในปราสาท
เขาจึงเดินขึ้นไปหามุนยองซึ่งยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอถามคังแทว่า
ตั้งแต่เมื่อไรที่รู้ว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาตอบว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน

คังแทนั่งเฝ้ามุนยองจนหลับไปจนกระทั่งเช้า
เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นมุนยองนั่งมองเขาอยู่ คังแทจึงบอกว่าเมื่อคืนเธอมีไข้นิดหน่อย
ก่อนจะขอตัวออกไปส่งพี่ซังแท และจะซื้อยามาให้เธอตอนขากลับ..
คังแทไปส่งพี่ซังแทและบอกว่าวันนี้เขาจะโดดงาน

จนท.รพ. ยืนดูคลิปเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนไข้คังอึนจาเมื่อวานนี้ จากนั้น ผอ.โอ จึงสรุปว่าคนไข้เพิ่งตื่นจากภาพหลอน และขอให้ทุกคนเฝ้าสังเกตอาการ จนท .ส่วนใหญ่ลงความเห็นว่าให้จัดการเรื่องมุนยอง เพราะตั้งแต่เธอเข้ามา ก็มีแต่เรื่องเดือดร้อน แต่ ผอ.ยังไม่ตัดสินใจอะไร นอกจากให้ระงับคลาสการเล่านิทานไปก่อน

คังแทเพิ่งเข้าใจว่า สาเหตุที่มุนยองตัดผม เพราะต้องการอิสระและไม่ต้องการเชื่อฟังแม่อีกต่อไปแล้ว เขาลูบผมเธอชมว่าเก่งและเขาภูมิใจในตัวเธอมาก มุนยองชวนคังแทไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ได้ เหมือนเจ้าหมาน้อยในฤดูใบไม้ผลิ

มุนยองชวนคังแทไปเที่ยวอุทยานแห่งชาติเซเรนเกตี ประเทศแอฟริกา แต่ว่าคังแทไม่มีพาสปอร์ต เขาจึงชวนมุนยองไปเกาะเซจูแบบไปเช้าเย็นกลับ แต่มุนยองต้องการค้างหนึ่งคืน คังแทจึงบอกว่าหากค้างคืนก็ต้องพาพี่ซังแทไปด้วย ทำให้มุนยองไม่พอใจจนเหยียบคันเร่งเร็วขึ้น และไปหยุดที่โขดหินริมทะเล และทิ้งคังแทไว้ที่นั่น

คังแทแวะไปกินพิซซ่าที่ร้านของแจซู แจซูสังเกตว่าช่วงนี้คังแททำตัวแปลกๆ เขาเดาว่าคังแทติดไวรัสโรคจิตจากมุนยองตอนที่โดนเธอแทงฝ่ามือและไวรัสวิ่งเข้ากระแสเลือด ทำให้คังแทมีความคิดแบบสุดโต่ง คังแทบอกว่าเขาอยากไปเที่ยวและฝากให้แจซูดูแลพี่ซังแท

มุนยองเห็นอาการของพี่ซังแทแบบนั้น ทำให้เธอนึกถึงนิทานเรื่อง “พระราชาหูลา” ที่ต้องระบายความลับที่อยู่ในใจออกมา หลังจากที่ ผอ.โอให้ยาระงับประสาทซังแทแล้ว เขาบอกคังแทว่า อยากให้ซังแทได้รับการดูแลอยู่ที่โรงพยาบาลสักพัก

พัคอ๊กนันเดินดูภายในบ้านของมุนยองและไปหยุดที่ห้องหนังสือ เธอกำลังจะหยิบช่อดอกไม้แห้งของคังแททิ้ง แต่มุนยองห้ามไม่ให้แตะต้องของของเธอ อ๊กนันหยิบปากกาของมุนยองขึ้นมาลูบไล้และเล่าว่า โกแดฮวานเรียกเธอว่าปีศาจและทำร้ายเธอจนเกือบตาย เขายังพูดอีกว่าต้องฆ่าปีศาจให้ตายรวมถึงตอนนั้นน่าจะฆ่าลูกสาวให้ตายไปด้วย เธอจึงมาปลอบใจมุนยองและอวยพรวันเกิด เพราะคิดว่ามุนยองคงจะเหงา อ๊กนันบอกว่าเธอเป็นแฟนคลับของนักเขียนโดฮีแจ แม่ของมุนยอง และยังคงลูบไล้ปากกาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมุนยองเข้าไปแย่ง แต่เธอไม่ยอมปล่อยและพูดว่า มุนยองก็เหมือนกับเธอ ที่ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของ มุนยองกุมปากกาด้ามนั้น และเมื่อพัคอ๊กนันดึง

คังแทลงมาเห็นพี่ซังแทและมุนยองกำลังกินอาหารเช้าและเถียงกันเรื่องชื่อตัวละครในนิทานเรื่องใหม่ ไม่มีใครสนใจฟังว่าวันนี้เขาหยุดงานและชวนทุกคนออกไปเที่ยว คังแทจึงโทรไปหาแจซู และโดนแจซูประชดประชันว่าเขาเป็นตัวเลือกเบอร์3ของคังแท แต่สุดท้ายแจซูก็ชวนคังแทให้ไปกินอาหารที่ร้านของเขา

ประธานอีซื้อเครื่องดื่มบำรุงกำลังมาให้แม่ของจูรี และบอกว่าตนเองจะไปเยี่ยมพ่อแม่ เพราะพวกเขาต้องการให้ไปดูตัวผู้หญิง ซึ่งเป็นกิจกรรมประจำเดือนของครอบครัว ก่อนไปเขาบอกจูรีว่าจะโทรมาหาเธอ

คังแทลูบไล้ใบหน้าของมุนยองขณะที่เธอหลับแล้ว ในใจของเขายังคงครุ่นคิดเรื่องเดิมและอยากให้มุนยองเป็นกระป๋องเปล่าที่ไม่ต้องรับรู้อะไรเลยก็ดี

มุนยองแปะกระดาษโน้ตไว้ที่สูทตัวใหม่ เผื่อว่าคังแทจะเปลี่ยนใจตามไปที่สตูดิโอเพื่อถ่ายรูปครอบครัวด้วยกัน เธอนำตุ๊กตามังแทใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อและเขียนโน้ตไว้ว่า ตอนนี้เธอไม่ฝันร้ายอีกแล้ว เพราะมีคังแทและพี่ซังแทเป็นครอบครัว สุดท้ายขอให้คืนตุ๊กตาด้วย เพราะมังแทเป็นของเธอ จากนั้นคังแทจึงเปลี่ยนใจใส่ชุดสูท และตามไปถ่ายรูปครอบครัวพร้อมหน้ากัน

คังแทวิ่งตามมุนยองออกไปและคว้ามือรั้งมุนยองเอาไว้
มุนยองจึงบอกกับคังเทว่าผีเสื้อกลายพันธุ์ที่มีปีก 3 คู่บนเข็มกลัดนั่นเป็นของแม่ที่ออกแบบและสั่งทำขึ้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมผีเสื้อนั้นจึงอยู่บนผนังที่พี่ซังแทวาด มุนยองขอเวลาคังแทเพื่อคิดและอยู่คนเดียว

คังแทโทรหาประธานให้ช่วยดูแลมุนยองด้วย

แม่ของจูรีโทรหาคังแทว่าพี่ซังแทเข้าไปแอบอยู่ใต้ซิงค์

พี่ซังแทดื่มจนเมา และคิดว่ามุนยองกับคังแทยังโกรธกันอยู่ หัวหน้าพยาบาลหรือโดฮีแจเห็นอาการดังนั้น จึงลูบท้ายทอยของเขาและบอกว่าน่ารัก แต่ซังแทไม่ชอบให้ใครถูกบริเวณหัว หลังจากที่หลับไปแล้ว โดฮีแจแอบฉีดยาระงับประสาทให้ซังแท เมื่อคังแทมาถึงและพยายามปลุกพี่ โดฮีแจได้แต่ยืนหัวเราะอยู่อย่างนั้น และบอกว่าเธอน่าจะพามุนยองมานอนตรงนี้ด้วย จะได้รู้ว่าคังแทจะเลือกใคร คังแทไม่เข้าใจเมื่อโดฮีแจบอกว่าเขาเป็นคนทำลายมุนยองซึ่งเป็นผลงานชิ้นโบแดงของเธอ และเธอต้องการหล่อหลอมมุนยองให้เป็นเหมือนเธอทุกๆ อย่าง

เมื่อกลับมาถึงปราสาท คังแทบอกรักและจูบมุนยองอย่างดูดดื่มอีกครั้ง หลังจากที่ซังแทอ่านบันทึกข้อตกลงที่ประธานเขียนไว้ว่าจะจ้างซังแทเป็นนักวาดภาพนิทานของโกมุนยอง ซังแทจึงบอกแจซูว่าตนเองขอลาออกจากการเป็นพนักงานที่ร้านของเขา และไม่สนใจเงินที่แจซูจะเพิ่มให้ เพราะเขาต้องการเป็นนักวาภาพอย่างเต็มตัวซะที