สปอยล์ Police University ตอนที่ 6

ซอนโฮจูบตอบคังฮีและสลบไปอีกครั้ง เขาคว้าเสื้อของคังฮีจนกระดุมเม็ดบนขาด พัคมินกยู บอมแท จุนอุค และอาจารย์ชเวฮีซู ต่างก็ไปช่วยคังฮีและซอนโฮจนรอดพ้นจากสถานการณ์คับขัน ชเวฮีซูเก็บบัตรนักศึกษาของคังฮีที่เธอทำตกไว้ คังฮีรีบกลับหอพักหญิง ขณะที่พัคมินกยูกำชับบอมแทกับจุนอุคไม่ให้พูดถึงคังฮีกับเหตุการณ์ในคืนนี้ เพราะเขาจะไม่ยอมหากมีข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับเธอ

เช้าวันต่อมาซอนโฮจำเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับคังฮีไม่ได้ คังฮีรู้สึกผิดหวังที่ซอนโฮลืมจูบแรกของพวกเขาจึงต่อว่าซอนโฮว่าการจำไม่ได้ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดงมันขอดูกล้องวงจรปิดที่ร้านของโกกโยซูหรือที่ใครๆ เรียกเขาว่าอาจารย์โก ในคืนเกิดเหตุพัคชอลจินมาคนเดียวและดื่มจนเมา หลังจากนั้นเขาก็นั่งแท็กซี่กลับไป ดงมันพบรองเท้าที่น่าสงสัยในบ้านของอาจารย์โกซึ่งเป็นขนาดเดียวกับรองเท้าของคนร้าย คนขับแท็กซี่ให้การว่าคืนนั้นพัคชอลจินเมาและขอแวะอาเจียนข้างทาง ซึ่งตรงกับที่ฮยอกพิลบอกขณะที่เขาขับรถผ่านและเห็นคนอาเจียนอยู่ข้างทาง

ซอนโฮพยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เขาจึงถามดงมันถึงวิธีสอบปากคำผู้ต้องหาที่เมาและจำอะไรไม่ได้ แต่คำตอบของดงมันก็ไม่ช่วยให้ซอนโฮจำอะไรขึ้นมาได้ ดงมันจึงแนะนำให้ซอนโฮไปหาหลักฐานในที่เกิดเหตุเผื่อจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้างซอนโฮรับปากจะช่วยดงมันวิเคราะห์รูปแบบการโทรและความถี่โทรศัพท์แบบใช้แล้วทิ้งของคนร้ายโดยการแกะโค้ด ซึ่งจะใช้เวลาประมาณสองอาทิตย์

ซอนโฮเจอคังฮีที่หน้าห้องเก็บของ ขณะที่อาจารย์ชเวฮีซูนำบัตรนักศึกษามาคืนเธอ ฮีซูรู้ว่าสองคนนี้อาจจะกำลังคบกันอยู่ จึงปล่อยให้พวกเขาได้คุยกันตามลำพัง ซอนโฮบอกคังฮีว่าจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องเก็บของคืนนั้น แต่คังฮีรู้ดีว่าซอนโฮยังจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้

ดงมันเห็นพวกเขาคุยกันจึงรู้ว่าตอนนี้ซอนโฮกำลังมีความรัก ดงมันได้รับข้อมูลจากสายสืบจูว่าอาจารย์โกก็คือโกด๊อกแบที่เคยมีประวัติอาชญากรรมข้อหาทำร้ายร่างกายลักษณะพิเศษและข้อหาเปิดบ่อนพนัน เขาคือคนสุดท้ายที่อยู่กับชอลจินในวันเกิดเหตุและสวมรองเท้าขนาดเดียวกับของคนร้าย แต่นั่นก็เป็นเพียงหลักฐานที่ดงมันคาดเดาจากที่เกิดเหตุ เขาจึงอยากตรวจสอบบางอย่างโดยจะใช้วิธีโปรยเหยื่อเพื่อล่อปลา จากนั้นดงมันและซอนโฮก็ไปที่ร้านของอาจารย์โกอีกครั้งและทำตามแผนโดยคุยกันว่าซอนโฮแกะรอยโทรศัพท์ของคนร้ายได้แล้วและตอนนี้โน๊ตบุ๊กก็เก็บไว้ที่ห้องของเขา แต่ท่าทางของอาจารย์โกยังคงนิ่งเฉย

อีกไม่นานแม่ของคังฮีจะต้องขึ้นศาล พัคมินกยูเป็นห่วงความรู้สึกของเธอจึงปลอบใจว่าผู้พิพากษาคนนี้เคยตัดสินคดีแบบนี้บ่อยๆ และลงโทษไม่หนัก แต่คังฮีกลับมองว่ามินกยูกำลังยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ

ในงานเทศกาลกีฬาชองรัมที่ใกล้เข้ามาถึง ดงมันเชื่อว่าคนร้ายจะต้องแอบเข้ามาขโมยโน้ตบุ๊กของซอนโฮ เพราะในวันนั้นทั้งตึกจะไม่มีคนอยู่ เขาจึงให้ซอนโฮติดเซ็นเซอร์สแกนคนที่เข้าใกล้โน๊ตบุ๊กและให้สมาร์ทวอชเพื่อเชื่อมต่อกับโทรศัพท์มือถือ ซอนโฮตั้งใจจะเป็นผู้ชนะในการแข่งขันกีฬาชองรัมให้ได้ เพื่อรางวัลการลาหยุดพิเศษ ซอนโฮและคังฮีได้อยู่ทีมเดียวกันและหากชนะการแข่งขันพวกเขาตกลงกันว่าจะออกไปข้างนอกด้วยกัน

ในวันแข่งกีฬา ทางมหาวิทยาลัยสั่งอาหารจากร้านข้างนอก ซึ่งอาจารย์โกก็เป็นหนึ่งในนั้นและนำอาหารไปบริการที่มหาวิทยาลัย ขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานอยู่กับการแข่งขัน มีชายลึกลับเข้าไปที่ห้องของซอนโฮ นาฬิกาสมาร์ทวอทช์ของเขาจึงดังขึ้นในขณะที่เขากำลังแข่งวิ่งผลัด ซอนโฮตัดสินใจออกจากลู่และรีบกลับไปที่ห้องแต่ไม่พบใครและเห็นว่ากระจกรูปครอบครัวของเขาแตก ดงมันที่วิ่งตามมาเพราะหวังจะได้ตัวคนร้าย แต่ต้องแปลกใจเมื่อเจอพัคชอลจินระหว่างทางซึ่งบอกว่าจะมารับตำแหน่งอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยนี้

คังฮีไม่พอใจที่ซอนโฮไม่ทำตามที่รับปากจนทำให้ทีมของพวกเขาเป็นฝ่ายแพ้ พัคมินกยูที่เป็นฝ่ายชนะจะยกวันลาพิเศษให้คังฮีเพื่อออกไปฟังการพิจารณาคดีของแม่ เธอไม่เข้าใจว่ามินกยูทำแบบนี้ทำไม เขาจึงบอกว่าชอบเธอ โดยที่ซอนโฮยืนฟังอยู่ห่างๆ ดงมันพบเครื่องดักฟังติดอยู่ที่ใต้โต๊ะทำงานของเขา