สปอยล์ Police University ตอนที่ 7

ดงมันคิดว่าเครื่องดักฟังที่มีคนแอบติดไว้ใต้โต๊ะทำงานของเขาเป็นเครื่องที่ประดิษฐ์ขึ้นเองและใช้ได้ในรัศมีไม่เกินสามกิโลเมตรซึ่งก็คือร้านของอาจารย์โกที่อยู่ในบริเวณนั้น ซอนโฮจึงรั้งดงมันไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะไปที่นั่นจนทำให้เครื่องดักฟังหล่นลงพื้น ควอนฮยอกพิลขับรถเข้ามาพอดีและทับเครื่องดักฟังจนแตก ซอนโฮแปลกใจที่จู่ๆ พัคชอลจินก็ถูกส่งมาทำงานที่นี่ แต่ดงมันบอกว่าเขามาช่วยสืบสวนหาตัวคนร้าย

ดงมันขอให้อาจารย์ซอซังฮักช่วยตรวจลายนิ้วมือบนแล็ปท็อปของซอนโฮและบนรีโมททีวีของอาจารย์โก นอกจากนั้นดงมันยังขอให้อาจารย์ซอประกาศวันหยุดให้แก่นักศึกษาทุกคนด้วย ซอนโฮแก้ตัวกับคังฮีว่าวันนั้นเขาท้องเสียจึงต้องรีบวิ่งออกจากสนามแข่ง แต่คังฮีก็ยังคงเย็นชากับซอนโฮ

ระหว่างที่พัคชอลจินคุยกับอาจารย์ชเวฮีซูและควอนฮยอกพิลถึงเรื่องที่เขาสนิทสนมกับดงมัน ฮยอกพิลแปลกใจว่าชอลจินไม่ได้สมองเสื่อมแต่กลับจำเรื่องราวในอดีตได้ ชอลจินจึงอ้างว่าเขาจำได้เพียงบางเรื่องที่ดีๆ เท่านั้น

ซอนโฮไม่พบดงมันที่ห้องของเขานอกจากพัคชอลจินที่อยู่ในห้องนั้น ซอนโฮจึงถามว่าวันนั้นชอลจินได้ดูการแข่งขันวิ่งผลัดหรือเปล่า ชอลจินตอบเพียงว่าในช่วงนั้นเขากำลังเดินดูรอบๆมหาวิทยาลัย ในขณะที่อาจารย์โกตอบดงมันว่าเขาดูการแข่งขันและเห็นดงมันวิ่งตามหลังซอนโฮได้เร็วมาก

ด้วยความกลัวของซอนโฮที่เห็นกรอบรูปครอบครัวแตกและที่ดงมันบอกว่าคนร้ายอยู่ในรัศมีไม่ไกล ดงมันจึงตัดสินใจที่จะตัดซอนโฮออกจากการเป็นคู่หูเพื่อความปลอดภัยและยังลบเบอร์ตัวเองออกจากโทรศัพท์ของซอนโฮด้วย ดงมันสั่งห้ามไม่ให้ซอนโฮไปหาเขาที่ห้องทำงานอีก พวกเขาจะพบกันเฉพาะในคลาสเรียนเท่านั้น แต่ซอนโฮคิดว่าดงมันไม่พอใจที่เขาขอร้องให้สืบพัคชอลจินด้วย

นักศึกษาทุกคนได้วันหยุดและต่างก็กลับบ้านของตัวเอง แต่คังฮีตรงไปที่ศาลเพื่อฟังการพิจารณาคดีแม่ของเธอ โดยที่ซอนโฮตามไปด้วย คังฮียังคงโกรธและไม่พอใจที่เขาตามมา พัคมินกยูนั่งอยู่ที่นั่นก่อนหน้าที่พวกเขาจะมาถึง เมื่อเห็นสถานการณ์การพิจารณาคดีไม่สู้ดีนักและมีการโต้เถียงระหว่างแม่ของเธอและพยาน พัคมินกยูจึงชวนคังฮีออกไปข้างนอก แต่ซอนโฮอยากให้เธอนั่งฟังต่อไป เพราะเธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าใครโกหก แม่ของคังฮียอมรับว่าเธอเล่นการพนันและยอมรับโทษ แต่เธอปฏิเสธข้อหาเปิดบ่อนพนันเถื่อนโดนเอาชื่อของลูกสาวเธอเป็นประกันโดยที่แม่จ้องไปที่คังฮี ซอนโฮจำได้ว่ามันเป็นเว็บเดียวกันแต่ก็ไม่สามารถโทรหาดงมันได้อีก การพิจารณาคดีถูกเลื่อนออกไป คังฮีบอกกับซอนโฮว่าแม่ของเธอไม่ได้พูดโกหก เพราะเธอรู้ดีว่าเวลาโกหกแม่จะไม่ยอมสบตาใคร แต่ในห้องพิจารณานั้น แม่สบตาเธออย่างแน่วแน่

เมื่อรถโดยสารหมด คังฮีจึงจำเป็นต้องไปนอนค้างที่บ้านซอนโฮ เขาถามเธอตรงๆ เรื่องพัคมินกยู เธอจึงตอบว่ามินกยูเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น คังฮีรู้สึกคุ้นชื่อยุนแทกอิลและขอดูรูปซอนโฮตอนเด็กๆ แต่ยุนแทกอิลบอกว่าเขาย้ายบ้านบ่อยๆจึงไม่ได้เก็บรูปไว้ คังฮีใช้ห้องนอนของซอนโฮ ในคืนนั้นซอนโฮจึงได้นอนคุยกับพ่อและถามว่าหากเขาอยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดก่อนหน้าที่จะเรียนตำรวจเพื่อปกป้องคนที่เขารัก และหากสิ่งที่เขากำลังจะทำเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องเขาควรทำอย่างไร แทกอิลเชื่อในการตัดสินใจของลูกและขอให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อเรียนจบออกมาจึงจะเป็นตำรวจที่ดีได้ คืนนั้นซอนโฮจึงลุกขึ้นมาวิเคราะห์รูปแบบการโทรของโทรศัพท์แบบใช้แล้วทิ้งที่คนร้ายใช้ติดต่อกับพัคชอลจิน

ดงมันรู้สึกผิดและเหงาเมื่อตัดซอนโฮออกไป เขาจึงไปนั่งดื่มและตกปลากับฮยอกพิลและฮีซู ฮยอกพิลรู้ว่าดงมันเหงาจึงบอกว่าดงมันควรมีเพื่อนให้พึ่งพิงบ้างและเมื่อใดที่เหงาก็ให้แวะมาที่นี่บ่อยๆ จากนั้นพวกเขาก็ตกปลาด้วยกันอย่างสนุกสนาน

เมื่อถึงวันกลับเข้ามหาวิทยาลัย คังฮีขอร้องซอนโฮไม่ให้บอกใครว่าเธอไปนอนค้างที่บ้านของเขา เพราะไม่อยากถูกนินทาทั้งๆที่ยังไม่ได้คบกัน ซอนโฮรับปากเธอว่าจะจับคนร้ายตัวจริงในคดีของแม่เธอให้ได้ เพราะตอนนี้เขากำลังร่วมมือกับดงมันเพื่อสืบคดีนี้ ซอนโฮสารภาพว่าเขาวิ่งออกจากการแข่งขันก็เพราะคดีนี้ เขาขอเวลาเคลียร์กับดงมันก่อนและจะมาคุยกับเธอเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน

ผลการพิสูจน์ลายนิ้วมือที่ดงมันขอให้อาจารย์ซอช่วยนั้น คือลายนิ้วมือของพัคชอลจินอย่างที่ซอนโฮสงสัย ซอนโฮบอกกับดงมันว่าเขาจะสืบคดีนี้ต่อไปอย่างถึงที่สุดเพื่อปกป้องคนที่เขารัก ในขณะที่พัคชอลจินเดินมาหาดงมันและได้ยินสิ่งที่ซอนโฮพูด