สปอยล์ Twenty-Five Twenty-One ตอนที่ 15

อีจินรู้สึกผิดที่การทำข่าวของเขาทำให้ยูริมถูกด่าว่าเป็นคนขายชาติ ฮีโดปลอบใจเขาว่ามันคือหน้าที่ที่ต้องทำและชวนเขาลบข้อความบนกำแพงด้วยกัน ฮีโดขอแบ่งปันทุกอย่างของอีจิน ไม่ว่าจะเป็นความเศร้า ความยินดี ความสุข ความท้อแท้ เธอขอให้เขาแบ่งปันความทุกข์กับเธอทุกครั้งดีกว่าการรู้สึกโดดเดี่ยวเพียงลำพัง ต่อมาอีจินขออนุญาตชินแจกยองว่าเขาต้องการย้ายแผนกเพราะไม่ต้องการทำร้ายความรู้สึกของฮีโดเหมือนตอนที่เขาทำข่าวโกยูริม ชินแจกยองขอให้อีจินกับฮีโดเข้ากันได้ดีเมื่อเขาสารภาพว่ากำลังคบกับฮีโด

ยูริมส่งอีเมล์หาฮีโดเล่าเรื่องการใช้ชีวิตใหม่ของเธอที่ประเทศรัสเซีย ฮีโดและสมาชิกในชมรมฟันดาบยังคงฝึกซ้อมกันต่อไปสำหรับการแข่งขันในมาดริด มุนจีอุงเก็บเงินไปหายูริมที่รัสเซียแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม งานของอีจินค่อนข้างยุ่งสำหรับการย้ายไปอยู่แผนกข่าวสังคม แต่เขาก็พยายามหาเวลาเดตกับฮีโดที่สามารถออกจากหมู่บ้านนักกีฬาได้เฉพาะเสาร์อาทิตย์เท่านั้น พวกเขาได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันในคืนเคาท์ดาวน์ปี2001 ฮีโดดีใจที่กำลังจะได้เจอยูริมในการแข่งขันที่มาดริดในอีกไม่นาน

ฮีโดเข้าใจความรู้สึกของอีจินที่เขาต้องเจ็บปวดและเสียใจทุกครั้งที่ทำข่าวอุบัติภัยและมีคนเสียชีวิต เธอจึงเป็นกำลังใจให้เขาและบอกว่าเขาคือคนที่ชักนำโลกใบนี้ไปในทางที่ดีขึ้น ฉะนั้นก็จงอย่าเสียใจให้มากนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ยูริมดีใจที่ได้เจอโค้ชชานมีอีกครั้งที่มาดริด ฮีโดปฏิเสธที่จะพบยูริมก่อนการแข่งขัน ฮีโดให้เหตุผลกับโค้ชว่าเธอต้องการเป็นผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้ จึงยังไม่อยากพบยูริมก่อนการแข่งขัน ยูริมซึ่งเป็นตัวแทนจากประเทศรัสเซียต้องลงแข่งขันในรอบชิงชนะเลิศกับฮีโดจากเกาหลีใต้ ฮีโดเป็นฝ่ายชนะและได้เหรียญทองสำหรับการแข่งขันกีฬาฟันดาบที่มาดริดในปี 2001ทั้งคู่สวมกอดกันทั้งน้ำตาเพราะมิตรภาพของความเป็นเพื่อน ฃ

ฮีโดกับแม่กินข้าวกันเพียงสองคนเพราะอีจินติดงานด่วนจึงมาไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็รีบมาหาเธอที่บ้านในตอนดึกและออกไปเที่ยวตลาดค่ำ อีจินและฮีโดวางแผนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันเพื่อฉลอง 600 วันสำหรับความรักของพวกเขา ฮีโดรออีจินที่สถานีขนส่งแต่เขาก็ติดงานด่วนอีกเช่นเคยเพราะข่าวการโจมตีตึกเวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์ ฮีโดจึงกลับบ้าน เธอคิดถึงคำพูดของแม่ที่ถามเธอว่า การรอคอย สวนทางกันและผิดหวัง คนหนึ่งเอาแต่ขอโทษ อีกคนได้แต่เลิกหวัง ความสัมพันธ์แบบนั้น ฮีโดโอเคจริงๆ หรือเปล่า ฮีโดกลับถึงบ้านซึ่งมีช่อดอกไม้และขนมเค้กพร้อมกับจดหมายของอีจินที่ขอโทษและบอกรักเธอ จากนั้นเขาก็ส่งข้อความบอกเธอว่าเขาต้องเดินทางไปทำข่าวที่นิวยอร์ก ฮีโดดูข่าวการรายงานสดของอีจินจากนิวยอร์กและรู้สึกเป็นห่วงเขาในสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

ฮีโดกลับเข้าหมู่บ้านนักกีฬาและได้รับสายจากอีจินว่าเขาอาจจะต้องอยู่ที่นิวยอร์กเป็นเดือนเนื่องจากสถานการณ์ไม่ดีและมีคนตายจำนวนมาก ฮีโดติดตามการรายงานข่าวของอีจินทุกครั้งเพราะต้องการเห็นหน้าเขาและได้รู้ว่าเขายังปลอดภัย เช่นเดียวกับที่อีจินก็หมั่นโทรหาเธอเสมอเมื่อมีโอกาส แม้เวลาจะผ่านไปแล้วหนึ่งเดือนแต่อีจินก็รับปากเธอว่าจะกลับเกาหลีให้ได้ก่อนปีใหม่

ความสะเทือนใจและความกดดันในการทำข่าวผู้เสียชีวิตและสูญหายในตึกเวิร์ลเทรดที่อีจินคิดว่ามันคือนรกบนดิน ทำให้เขาฝันร้ายและนอนไม่หลับ แม้แต่รุ่นพี่นักข่าวที่ทำงานมากว่ายี่สิบปี ก็ยังบอกว่าต่อให้นักข่าวพยายามอย่างไร โลกใบนี้ก็ไม่มีความหวัง ฮีโดได้แต่ปลอบใจเขาผ่านโทรศัพท์ว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญและรู้สึกอยู่นั้น เป็นกระบวนการที่ทำให้เขาเติบโตขึ้น แต่น้ำเสียงและการโต้ตอบของอีจินทำให้ฮีโดรู้สึกว่าตอนนี้กำลังใจของเธอส่งไปไม่ถึงเขาอีกต่อไปแล้ว


ฮีโดกลับจากหมู่บ้านนักกีฬาและได้พักยาวจนกระทั่งปีใหม่ แม่ของเธอจึงบอกว่าอีจินสมัครงานตำแหน่งนักข่าวตัวแทนที่สาขานิวยอร์ก ฮีโดได้แต่บอกตัวเองว่าอีจินคงรู้สึกผิดกับเธออีกแล้วซึ่งเธอไม่ต้องการให้เขารู้สึกแบบนั้น ฮีโดรู้สึกว่าระหว่างเธอกับอีจินเริ่มห่างเหินกันมากขึ้น แม้ว่าเธอยังคงเป็นกำลังใจให้เขาเสมอ

ฮีโดกลับไปยังที่ที่เธอและอีจินเคยมาเคาท์ดาวน์ด้วยกันเมื่อปีที่แล้ว ซึ่งเธอยินดีกับเขาในวัย25 และเขาก็ยินดีกับเธอในวัย 21 แต่ปีนี้ไม่มีแพคอีจินมายืนอยู่ตรงนี้กับเธอตามที่เขาเคยรับปากว่าจะมาด้วยกันทุกปีและตลอดไป